PROLOOG
★
It defines me
___________________________________________________________________________________________
Madeleine heeft gouden ogen. ★ ★ ★
Misschien dat dat de reden is dat Madeleine alles aangereikt krijgt op een dienblad, want aan haar persoonlijkheid kan het niet liggen mocht Elainie er iets over te zeggen hebben. Niet dat iemand op Elainie’s mening zit te wachten, uiteraard. Niet dat iemand op Elainie zit te wachten in zijn algemeenheid.
Op Madeleine daarentegen zit iedereen te wachten, met die gouden ogen en blonde haren en stralende glimlach. Als Elainie heel eerlijk moet zijn dan zijn Madeleine haar ogen echt niet het zuiverste goud wat ze ooit heeft gezien. Als je heel snel kijkt, of enkel vanonder je wimpers naar haar tuurt, dan kan het ook een mengeling van geel en oranje zijn. Madeleine haar ogen zijn net als mosterd, maar dat zegt Elainie maar niet hardop, aangezien haar leven al moeilijk genoeg is zonder een gegronde reden te hebben om de woede van de Queen Bee over zich te halen.
Er zijn redenen genoeg, kennelijk, wat er op neerkomt dat er maar één reden is; Elainie’s ogen zijn zwart. In een wereld waarin je oogkleur klaarblijkelijk meer over je zegt dan… wel alles, is zwart misschien niet het beste voorteken. Zwart is kenmerkend voor vele dingen, zoals; duisternis, angst, somberheid, de dood, de pest, etc. etc. Men ontwijkt haar dan ook als de pest en neemt bij voorbaat al niet de moeite om voorbij het vooroordeel te kijken. Madeleine had haar schok en vervolgens haar afkeer over de kleur van Elainie’s ogen niet eens proberen te verbergen op de eerste dag van Uni, en wanneer iemand met –zeldzame- gouden ogen een beslissing maakt, dan deelt de rest automatisch die conclusie.
Het maakt hierin niet uit dat zwart nog vele malen zeldzamer is dan goud. Zover Elainie weet is zij een van de enigen op de wereld. Op een bepaalde manier is ze nog veel specialer dan Madeleine ooit zal zijn, maar in dit geval niet een goede vorm van speciaal. Precies zoals ze niet de goede vorm van speciaal was voor haar ouders. Of potentiele vrienden. Of de nog altijd even zuur kijkende bibliothecaresse, ondanks dat Elainie minstens driekwart van haar vrije tijd doorbrengt in die haar bibliotheek en duidelijk respect heeft voor de schatten die daar te vinden zijn. Nee, wantrouwen is alles wat ze ontvangt en hoogstwaarschijnlijk ooit zal ontvangen.
Dacht ze.
En toen kwam Jackson.
Reacties (7)
Al jouw verhalen zijn goed, ik weet niet of ik dit aan kan... <3
3 jaar geledenOMG IK BEN ECHT BENIEUWD
3 jaar geledenIK HEB DONKERBRUINE OGEN MET EEN DIEPZWARTE RAND
3 jaar geledenOeh,je weet me echt te boeien met je schrijfstijl. Erg mooi geschreven!
3 jaar geledenOh Am, wat doe je dit nu al weer goed. Verdorie!
3 jaar geleden