Chapter 11

POV Emily Silver

Wanneer we naar beneden lopen richting de woonkamer, begint mijn blaas toch aardig te zeuren. "Zeg euh, Sam, waar is hier in vredensnaam de wc. Ik moet kapot nodig." fluister ik haar kant op. Ze begint te lachen. "Als je hier naar links gaat, eind van de gang rechts en dan gelijk an de rechterkant. Niet aan de linkerkant, daat zit het kantoor van Samuel." zegt ze en ze knipoogt naar mij. Ik rol met mijn ogen. "Ja, ga jij nou maar wat lekkere dingen maken, ik ben zo terug." zeg ik tegen haar en ik trek een sprintje. Wanneer ik de hoek om ren, knal ik tegen iemand aan. Ik verlies mijn balans en verwacht een harde smak op de grond te maken maar twee stevige armen pakken me net optijd vast. Van schrik had ik mijn ogen dicht gedaan, dus wanneer ik ze open, kijk ik in twee heldere blauwe ogen. "Waarvan de haast?" grinnikt Samuel. "Uhm, uuh." stotter ik. Waarom heeft hij zo'n effect op mij? Ik moest aardig nodig naar de wc, maar dat gevoel is wel erg snel verdwenen nu hij me vast heeft. "Ik moest naar de wc." geef ik toe, met een rode blos op mijn wangen. "Je ziet er leuk uit als je bloost." zegt hij. Ik slik. Ik zou hem nu zo graag willen bespringen. "Waarom ben je zo aardig tegen mij?" vraag ik aan hem, terwijl hij me overeind helpt. "Nou, ten eerste omdat je een leuke meid bent en ten tweede, hoop ik dat jij de Luna van deze roedel wordt." Ik kijk hem aan. "What the fuck is een Luna." vraag ik uit nieuwschierigheid. "Daar kom je nog wel achter schoonheid." zegt hij en hij streelt mijn wang en laat een warme gloed achter. Hij kijkt me aan en grinnikt weer. "Moest jij niet dringend naar de wc?" Snap, vergeten. "Uh, ja, doei." zeg ik en sprint de wc in. Wanneer ik klaar ben kijk ik in de spiegel en schrik van mezelf. Heel mijn mascara is uitgesmeerd over mijn gezicht en het ziet er niet uit. Hoe hebben ze mij zo rond kunnen laten lopen?! Waarom zei niemand iets?! Van je vrienden moet je het maar hebben. Ik zucht. Ik wil voor een doekje zoeken maar kan er geen vinden. Waarom hebben ze hier in vredesnaam geen doekje om je handen mee te drogen?! Een frustrerende kreun verlaat mijn mond. Ik loop de deur uit en kijk naar de joekel van een deur voor mijn neus. Misschien op het kantoor van Samuel? Kleine kans maar rond snuffelen kan geen kwaad toch? Voor de zekerheid klop ik op de deur. Geen reactie. Ik doe de deur open en steek mijn hoofd er tussen om te kijken of alles wel veilig is. Wanneer ik niemand zie zitten of staan, loop ik naar binnen. Ik sluit de deur achter me en bekijk het kantoor van Samuel. De eerste keer dat ik hier binnen stond was met het bal afgelopen weekend. Mijn hand gaat langs mijn wang. Wat zou ik die graag weer voelen. Ik loop langs zijn bureau en haal mijn hand er langs. Ik loop door naar een grote kast vol met boeken. Ik pak een boek met een rood kaft en blader er door heen. Het gaat over een stel dat niet samen mag zijn, verdoemd als ze dat wel doen. Interessant. Ik loop naar het raam toe, met het boek nog in mijn handen en bekijk het uitzicht. Hij heeft uitzicht over de hele tuin en ook over het bos. Het is adembenemend. Ik schrik wanneer ik de deur achter me hoor open gaan en draai me om. In de deur opening staat Samuel. "Kan ik je ergens mee helpen?" vraagt hij. "Uhm, nou, ik dacht dat jij misschien een handdoek voor me had, voor mijn gezicht." Zeg ik een beetje beschaamd. Ik loop zomaar iemands kantoor binnen zonder te vragen en nu ben ik betrapt. Samuel lacht naar me, loopt naar een kast, haalt er een handdoek uit en loopt daarna weer de gang op. Daarna komt hij terug met een natte handdoek. Hij loopt naar me toe en komt voore neus staan. Ik slik wanneer hij mijn arm vast houd. De warmte vloeit door mijn lichaam en ik weet mezef maar net onder controle te houden. Langzaam gaat hij met het doekje over mijn gezicht om mijn uitgelopen resten make-up eraf te halen. "Mag ik vragen waarom je zo..." hij valt even stil, maar maakt zijn zin toch af. "Overstuur was?" vraagt hij twijfelend. Hij bestudeerd mijn gezicht. Ik kijk weg en slik de brok, die op komt in mijn keel, weg. "Ik wilde je niet van streek maken Emily." zegt hij als hij mijn gezicht ziet. Ik haal mijn schouders op. "Dat geloof ik ook wel." antwoord ik tegen hem. Ik haal adem en neem plaats bij het raam en wrijf met mijn handen over mijn gezicht. "Waar te beginnen." begin ik. Ik kijk naar buiten. De bladere dansen door de lucht omdat de wind hun mee neemt. Ik voel twee sterke, warme armen, om me heen slaan. "Ik was jong toen mijn ouders overleden." begon ik. "Mijn zus en ik waren thuis en mijn opa en oma paste op ons die avond. Die avond hoorde mijn zus en ik de bel gaan en slopen naar beneden." Ik schudde mijn hoofd. "In eerste instantie besef je het niet, vooral als je klein bent. Maar toen we gesnapt werden door mijn groots ouders, zeiden ze dat we naar beneden moesten komen." Ik snuif mijn neus op. Ik had niet in de gaten dat ik was begonnen met huilen. Ik sluit mijn ogen en laat een diepe zucht. "Als je het niet verder wilt vertellen, snap ik dat Emily. Ik wil je niet het gevoel geven dat ik je tot iets dwing ofzo." zegt Sameul en hij leunt zijn hoofd op die van mij. "Nee, het is niet erg. Eerlijk gezegd, weet alleen de rest van de familie het en Samantha." zeg ik en veeg een traan weg en vertel verder. "Als je groot ouders tegen je zeggen dat je ouders niet meer terug komen, valt alles in elkaar. Je weet niet wat je moet doen of wat er gaat gebeuren. Wie er voor je gaat zorgen... Uiteindelijk waren het opa en oma die voor ons zorgden. Helaas duurde dat van korte duur want met alle pech in de wereld.. Onze grootouders verongelukte in een auto.. Toen dat gebeurd..." ik klap dicht en doe mijn handen voor mijn gezicht. Samuel pakt me stevig vast en wiegt me op en neer. "Toen het onbekende nummer met mijn familie ging dreigen, het idee dat ik hun ook zou verliezen. Het wekte een trauma op, die ik nooit goed heb verwerkt, Nooit echt een plek heb gegeven en de pijn altijd heb weg gestopt." Snik ik. Samuel draait me naar zich om. "Luister schoonheid, je hoeft niet bang te zijn dat iets met ze gaat gebeuren oke. We komen er achter wie die persoon is. Bij mij ben je veilig." zegt hij. Ik knik en kijk hem aan. Hij heeft mijn hoofd in zijn grote handen en ik leg mijn handen op die van hem. We kijken elkaar diep in de ogen aan en dan raken onze lippen elkaar aan.