Prologue | Stereotypes
Yours sincerely,
ScotlandYard.
Examenvraag Godsdienst: wat zijn de vijf meest voorkomende clichés over geesten?
Denk erover na. Welke dingen associeer je automatisch met geesten? Ik durf ervoor te wedden dat de eerste dingen die in je opkomen de volgende zijn: geesten zweven, geesten zijn doorzichtig/onzichtbaar, geesten kunnen niet spreken, geesten leven in vervallen huizen en geesten doen alleen maar kwaad. Niets is echter minder waar. Geesten lopen met twee voeten op de aarde, geesten kan je perfect zien zoals elke andere persoon om je heen, geesten praten graag en veel en geesten hebben meer goed in de zin dan kwaad. Enkel dat ene cliché is maar al te waar. De meeste spookhuizen zijn vervallen krotten waar geen enkel mens nog komt. Niemand kijkt er nog naar om, in de hoop dat het onbewoonbaar verklaard zal worden en ze het kunnen slopen.
Mensen zijn bang voor datgene wat ze niet kennen. Dat ene mysterie waar ze maar geen vat op kunnen krijgen. Het jaagt hen de stuipen op het lijf. Want de mens wil van nature altijd een perfect gestructureerde verklaring voor welk verschijnsel of gebeurtenis dan ook. Dus als ze opeens dat ene gezicht in de massa weer zien opduiken, dat ene familielid of die ene vriend die ze niet konden redden, dan hallucineren ze. Als ze het gevoel krijgen dat ze een persoon al jaren kennen ookal hebben ze elkaar pas ontmoet, steken ze de schuld op een sterke vonk tussen hen. Nooit zal er iemand spontaan zeggen dat ze niet hallucinere of dat hun hormonen niet op elkaar reageren, maar dat ze het gewoon niet begrijpen waarom ze exact die persoon weer zien of net die persoon hen bekend voorkomt. En dan gebeurt het.
Mensen beginnen datgene waar ze bang voor zijn in het belachelijke te trekken, in de hoop dat het de angst zal verminderen. Dus ze verzinnen onnozele verhaaltjes rond dat onverklaarbare verschijnsel en lachen ermee, hoewel ze beseffen dat niets die angst zal kunnen wegnemen.
Mensen zijn dom. De angst voor het onbekende verlamt hen. En dat zorgt ervoor dat mensen zoals ik hun dagen slijten in eenzaamheid. Niemand durft het aan om me thuis op te zoeken. Niet dat ik het echt erg vind, ik heb nooit kunnen genieten van bezoek. De hele tijd glimlachen en vrolijk doen, ondertussen jezelf volproppen met hapjes omdat dat de enige manier is om niet in slaap te vallen en uiteindelijk kramp krijgen omdat de glimlach op je gezicht net dat ietsje te overdreven is. Maar jaren van eenzaamheid en stilte zijn ook niet bepaald wenselijk. Soms wou ik dat er mensen waren die hun angst konden overwinnen en toegeven dat hun ogen hen niet bedriegen.
Mijn naam is Evelyn Dahlia Ward. Die naam zal je waarschijnlijk niet veel zeggen. Ik ben maar één van die vele meisje die zelfmoord plegen. Op 3 mei 2002 stapte ik in een kokend heet bad en sneed mijn polsen over met het scheermesje van mijn vader. Ik kwam in de krant. Mijn ouders scheidden. En ik werd bekend als de Ghost of Waterloo Road
Reacties (7)
Ik hoop dat je nog verdergaat
9 jaar geledenamazing, Schrijf je nog door aan dit verhaal? ik hoop van wel <3
9 jaar geledenLeuk begin. Nu heb ik al een idee hoe het verder zal gaan,maar ik zou maar al te blij zijn als je iets anders in gedachte had. :'D
9 jaar geledenIk hou van verrassingen. (:
This is already amazing
9 jaar geledenHou van zulke verhalen ga hem zeker lezen echt geweldig
Nieuwe abo der bij
X
Wauw nice!
9 jaar geledenNieuwe abo!!
Xx